Zafer Mahallesi Şiiri - Doğan Caner

Yaşamak adına çalışmaktan
kendimizi alıkoyduğumuz zamanlar
henüz küçük çocuk olarak çalıştığımız
zamanlardı.
Hiçbir şeyin farkında olmadan
yani, kısaca
eğlenmenin ve tüm dişlerimizi
göstererek gülmenin erdemine
erişerek keyif almaktı
o zamanlar.

Topun peşinden koşmak mesela,
Zafer camisinin yanında,
Zafer parkında,
beton zeminin üzerinde
yirmi ayak yahutta kırk ayak
belki de elli ayak
kaleden kaleye
iki kaleyi de hedef alarak
koşmak topun peşinden
mesela.
Sarı lacivert ve sarı beyaz
Fenerbahçe formalarıyla koşmak
demek topun peşinden
daha saat sabah 10 demek
akşam ezanına kadar orada
Zafer mahallesinde
semt diye bellediğimiz her caddesinde
geceye kadar yıldızlar kendisini
gökyüzüyle buluşturduğunda
yani, gece karanlığında her bir
yıldız belli olduğunda
tam orada o semtte ve o mahallede
yirmi ayak, kırk ayak, elli ayak
dağılmadan koşmak, gezmek ve yürümek
demek.
Bir ateş yakılır peşinden tekerlekler getirilir
üzerinden atladıkça ateşin daha da
büyür ateş
dahada alevlenir
keza
bizde büyürüz
vücudumuza ateş kokusu siner
ama hala ateşten vazgeçmeyiz
saçı yanan büyükler gözümüzü
ve yüzümüzü güldürdükçe
bizde atlarız
birkaç saniye atlar
yansak da büyük bir şevkle
ateşin üzerinden sıçrarız
tekerliği yakan ve büyüyen
o ateşten.

Bazen okula gideriz
hiç görmediğimiz insanları görmüş
ve hiç tanımadığımız ahbaplara
selam sabahı veriyormuş gibi olur
okula gideriz bazen
her zaman değil
Herkes bizim gibi değil
yıllar sonra yaptığımız hatalardan
pişmanlık duymadan önce
herkes gibi değiliz
farklı görüyoruz
farklı düşünüyoruz
bir yaşıyoruz ama yıllar sonra
bundan pişman olacağınız
henüz orada farklı düşünmüş
ve farklı yaşıyorken
küçük çocuklar olarak, küçük çocuklardan
nasıl farkına varabilirdik yıllar sonra çekeceğimiz
hunhar bir pişmanlığa?
Buna o an bile çare olamazdık
o zaman bile çare bulamazdık.
Okulu terk etmedik ama
okulu da sevemedik
Memleketin en gaip şehrinde
küçük çocuklar değildik
küçük çocuklar olarak duruyorduk
ama değildik işte
küçük çocuklar

Etrafına bakarsan çok çocuk görürsün
senden daha çalışkan olduğu için
senden daha zeki görülen
ve senden daha yüksek notlarla
başarıya sevk edilen
çalışkan ve zeki çocuklar
elbette bir farkımız vardı onlardan
daha zekiydik, daha çalışkandık
değil mesele
hiçbirini yapmayıp birkaç yıl sonra
irfan ve erdemle tanıştıktan sonra
neden öyle değildik diye
hunhar ve hunhar
derin bir fikriyat le kendimizi
öldürmek
ya da
bunu düşünmekti
mesele.

Ama
mesela, yani
çalışsaydık ne olurdu?
Belki
şuan ki kadar başarıya aç
ve ihtiyaç duyan insanlar olmazdık
Birimiz inşaat mühendisi
birimiz mimar
birimiz bilgisayar mühendisi
birimiz yazı işleri müdürü
birimiz hukukçu
ve birimizden biri olan ben
edebiyat ile bu kadar içten
ve bir o kadar da daha beş yaşında
aklına ok gibi saplanan
saati bir lira olan
bilgisayarın takibinde mühendislik
düşlemezdim.

Zafer mahallesi diyordum ya
sekizinci sınıfı bitirdiğimizde
arkamızda bi' dolu dünya
insan bırakmamışken
bi' dünya inşa ediyorduk aklımızda
şimdi o aklımızdan
pişmanlık ve diğer düşünceler
farklı bir dünyaya sürüklendi
farklı bir gezegene yürüdü
biz de öyle olduk
ama hala bilemiyorsun
garip bir şey bu durumda olmak
ve durum da yaşamak.