Zafer Gürayça Şiirleri - Şair Zafer Gürayça

Cumartesini bekliyorum.
Bu azap kuyusunda.
Bezgin... acılı, pişmanlıkla....
Saatler,sene gibi
Günler sanki asırdı.

Geceler ışıl,ışıl
Geceler kapkaranlık.
Yaşamın çirkefine örtü.
Kimi için şehvet,güdü,dürtü.
Kimine dua ibadet.

Gece karanlık,korkuyorum...
Fırtınalar ard arda üşüyorum.
Güneşe değil gün ışığına hasretim...
Özgürlüğe,değil doğaya.
İnsanlığa değil,canlıya adama insana.
kusura değil kötülüğe,

Sen o gün işine gittin ya!
Toprağın bağrına indin ya canım kardeşim..
Çok şeyi değiştirdin bu ülkede,artık karalar bağlama
Zaten yaşamında,ekmeğinde,makus talihinde tek rengin di kömür karası
Gecelerin karabasan,gündüzlerin tünel karası,
Zalimin zulmüne bir lokma için sattığın..

Kadınım Devası Sensin...

Kadınım devası sensin bu derdimin
Dorukta hasretlerin zirvesinde seninleyim
Kaynayan volkan gibi bu çılgın yüreğim
Kabarıp taşırdıkça lavlarını Cehennemin

Ona Yanarım...! ! !

Sevgilim din sen benim aşık olduğum,
Uğrunda her belayı göze aldığım
Nasılda inanmıştım hala aşığım,
Sırtımdan hançerlendim ona; yanarım.

Nasıl terkettiysen yaşantımızı,
Yürekleri yaran satır darbesi keskinliğinde
Dilinle parça pinçik ettiğin;
Gururumuzu şaha kaldırıp hiç yoktan
Keyfini işkenceye terkettiğin ömürden giden her gün..
Soğuyup buzdan dört duvara dönen o aşk hanemizi;