Karşılaştığımızda bir iki sıradan laf arkasından, şöyle göz ucuyla süzerek, “kendine iyi bak” deme dostum. Hele başına “ Aman, herşeyden önemlisi sağlık” basmakalıp sözünü ekleme. Sonra benim için yapabileceğin bir şey olup olmadığını sormadan, sıradan vedanı edip gitme. Kendimi daha yalnız hissettirme, ne olur. Yüreğime ince bir ok daha saplanıyor o zaman. Sen farkına bile varmadan…
Kendime, sen benden habersizken, iyi baktım. Yedim, içtim, yattım, uyudum, kalktım, günlük hayat gailesiyle boğuştum. Arada aynada saçlarımı tararken, gözlerimin gitgide içeri çöküşünü, yanaklarımın çukurlaşmasını ve güzelliğimin kayboluşunu izledim. Soluklaşan tenimin sarısını akıtmak için defalarca yüzümü yıkadım. Moralim yerine gelsin diye allık sürüp kızarttım. Kendi kendime konuştum. “ Yolun sonuna kaç adım kaldı” diye ufak hesaplamalarda bulundum. “ Boşver” dedim. Elimi yarım çember çevirip salladım. “ Anasını satayım, kazığım da yok ki kakayım, olsaydı da kakacak yer bulamazdım zaten” diye espiri bile yaptım.
Bitkinliğimi hayra yordum, sıcaklara verdim, tansiyonum düştü sanırım gibi umutlara asıldım. Bilgisayarımın başına geçtim ve sanal aleme sörf yapıp oyalandım. Hayalimde başka hayatlara dalarak ilham aldım. Şiirler yazdım. Msn’de birkaç tanıdığımla şamatam bile oldu arada. Gülünecek bir şeyler üretip, kahkaha attım. Yalancı neşelere boyandım. Hepsini tek tek kucağıma alarak sevdiğim kedilerimle ip oynatma, saklambaç ve şaşırtmaca oynadım.
Yeni kıyafetler baktım. Bir keresinde üç ayakkabı birden aldım. Birini bile giymek istemedi canım. Dolaba kaldırdım. İştahsızlığım sürüp giderken, garip bir şekilde karpuza dadandım. Susamam bir türlü gitmiyordu. Litrelerce su içtim. Kanamadım.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
