Z/aman Şiiri - Fırat Yetiş

Ne z/aman ellerin düşse ellerimden,
Bir sokağın karanlık uğultusunda;
bıçaksız !
hayallerimi keser dîde-i giryân .
Yüzümde
s/ayrılık sancısı.
Ellerinin artık değmediği tenime,
Alev artığı yalnızlık vuku bulur.
Annemin terli yemenisinden dualar koşar , kentin aydınlığı saklayan izbe dehlizlerine.
Babamın kirpiklerinden ,
Mezar mezar
toprak atılır üstüme;
Oysa daha ölmedim ki !

Sakın göz kadrajından düşürme beni sakın!..
Dönme yüzünü.
Sırtın Ayrık otu ,
Ruhumu söker ş/ah damarımdan.
Nefes aralığı kadar yaklaş bana.
Ki nefesin bir Elif miktarı uzaklaşsa ;
Her yer buz ve kırağı.
Sesinin nefesinin birleştiği yerden,
Acılarımdan öp beni aşkı ürkütmeden.
Sesin diyorum Sesin;
Bir Anne ile bebeğin bakışması kadar eşsiz masumane .

Maraz bir çığlık peydahlanır avazımdan.
Göz saçaklarımda, kurdun, yılkı atının açlık savaşı .
Ellerim kanlı ;
Ay ışığında yıkayın bedenimi,
Annemin sol göğsünde ki sütünden p/aklayın kirlerimi.
Allah’ım Sen koru benden beni.!
Leyl suskun ,
Koynunda âsûde.
Susma !
Bana sesini hatırlat.
Susuşun avuçlarıma düşen çığlıksız Martı intiharı.

Ne z/aman ki kaybettim kendi yüzümde silüetini ;
Dağların oyuklarına saklanmış, yitik bir kavmin ağrılı feryatları d/eşer döş bahçemi.
Vakti zamanda ,
Recm edilmiş bir kadının ellerinden taşlanır iken bulurum kendimi .
göğ(s)ümde ölü kuş seferleri.
Üzerimde,
Yusuf’un yırtık gömleği.
Yakub’un âmâ gözlerinde ki merhamet aşkına!
Bir kez daha sar beni.
Ellerin olmasa da, sesinin sıcağında defnet yüreğimi .