Yüzyılın Vedası Şiiri - Meriç Çenber

Kandilimin ateşinden çıkan dumanın loş ışığı
Masaya dökülü, sararmış veda mektuplarım
Hiç yaşanmamış bir hayatın bedenime oyduğu delikler
Oyukların içinde yaşayan umutlarım ve ben

Bir yüzyıl bitiyordu ve odada gezinen gölgelerim
Kafamın içinde tutunduğum düşün bitimini haykırıyordu
Gözlerinin içine baktığımda bir ömrün ebediyetini gördüm
Fakat aşıktı o bu odanın dışındaki bir hayata

Duvarın köşesinde oturarak sayıkladık
Yaşanmaya muktedir olmamış bir an için
Bir yüz görüyorum yukarıdan bana bakan
Ama artık onun kim olduğunu kavrayamıyorum

O güzel gözlerinin nasıl göründüğünü unutuyorum
Duvarlar dökülmeye başlıyor ve ışığımın ateşi ölüyor
Gölgeler şimdi sessiz ve bitkin
Bu rüyanın vakti doluyor, biliyorum

Söyleyin bana emziren anneler!
Bu acı nereden geliyor, nereye gidiyor!
Beni acının kökenine geri bırakın
Elveda ederken de yanıma bir hatıra alayım

Bir yüzyıl bitiyor, dışarıdaki hayat oluğundan fışkırırken
Odam hiç olmadığı kadar yalnız kalıyor
Kandilimin içine girip saklanıyorum
Yeni odamın sahipleri beni tozlu bir rafa kaldırıyor