Yüzyıl Şiiri - Erol Nacar

1
Yirminci yüzyılın son demi,
Ortaçağa ayarlanıyor saatler.
Karinasından ağır yaralar almış bir gemi,
Kilit, kilitler,
İlleti ihanetler,
Alaimisemamızda zehri atom böcekler,

Zincir izi,
Zincir izi düşüyor ayak bileklerime!

2
Menfur ellerde insan eziyor makineler.
Kadın eti,
Ter
ve
Kan kokuyor bütün hazineler! ...
Geleceği ipotek ediliyor
Daha anasından doğmamış bebeler.
Ve
Artık mezarlarından çıkarılarak satılıyor ölüler;
Halılar,
Kilimler,
Trenler gibi...
Ve
yıldızlar,
gezegenler
Gözyaşlarıyla bekliyor esareti! ...

3
Ömrümüzün her kertesinde
Acılı günler geçiyor.
Bitmiyor acılar,
ecelsiz ölüm,
Doğumsuz sancılar! ...

Üç tane müstebit oturmuş can soframıza
kanımızı içiyor.
Yoksulluğu erdem,
Zulmü kader diye tezyin ediyor,
Salta durmuş yalancılar! ...

4
Katillerle yatıp kalkıyoruz,
Nefesleri karışıyor nefesimize.
Karakoncoloslar ortasında,
Bizim olan dünyada
Parkinsona yakalanmış gibi yaşıyoruz.

Korkuyu yüklüyoruz bizi insan eden sesimize!

5
Zincir izi...
Ve
Üretimde senin olmayan bilekler,
Camiler, kiliseler gibi,
Seni köleleştirmek için yapılan savaşlarda
Senin kanınla kuruluyor
Makberi hapishaneler.

Duyamaz sesini
Buzdan kaskatı siperlerde yatan
Komşu
Ölü askerler...

6
Yirminci yüzyılın son demi,
Zincir izi
Zincir izi düşüyor
Ayak bileklerimize! ...
Ufak çıkarlarımız için olta ucundaki akyemi,
Tercih ediyoruz geleceklerimize.

7
Böyle sipsivri
Böyle dal gibi münferit yaşanmıyor artık.
Cevri figan ile ram altında kaldık.
Bir kenara bırakmak kavliyle bu meşum esareti,
bütün ezilenlerle birlikte yaratmalı
O meşkür cesareti.

8
İnsan kalabalığı hasretim...
Hüzran bir aşk ile mi nezaretim?

Atmosferde ozon,
Çelikte su,
Toz zerresi ve yaşam dokusu,
Akdeniz olmalıyız;
Hint,
Pasifik,
Baltık! ...

Yirmibirinci yüzyıl
Büyük insanlığın olmalı artık! .....
( Aralık 2000)