Yüzünün Ölümü Şiiri - Ahmet Mücahit Bülbül

unutmayın,
gök kaybetti fiyakasını
onun yüzü öldü öleli

senin sesinle uyandırdılar bizi
gözlerini giyip
ardımıza bakmadan
ve beyaz gömleklerimizle
merdiven tırmandık
bulutlara

göğün yüzüne dokunmak
yine senden geçiyordu
biliyorduk

sen bize pencerenden bakarken
bizler yolu yarıladık
ömrümüzü
ve uykumuzu da

eskidi tırnaklarımız tırnaklamaktan
sol yanımızda karanlık bir kargaşayla
ama sadece ellerimizle
dolanabildik göğün ayaklarına

ağlayan kadınları kararttığı
çocuklarının da karalayıp kaçtığı göğe
ancak yüzünün ölümüyle
bu kadar kızabilirdik

yüzünün ölümü demek
dayak yemesi demekti güllerin
solmasından ziyade
üç vakte kadar
bahçıvanlarının ölmesiydi

oldu olacak olan
ve yüzün döküldü böğrümüzden
hazla kanadık bir nehrin kenarında
beyaz gömleğimizi çitilirken
güzel kadınlar