Yüzünün Kıyısında Şiiri - Serhat Haymatlos

sabahı, günün ilk ışığını
sesine sığdırabilene sormalı,
yaşam nedir?

erkenden yüzünü güneşe dön...
sesinde nehirlere düşen baharın gürültüsüz inceliği
bir dağ gibi usanmadan dinliyorum seni.

seni dinlerken,
sonsuz sandığım ovaların bir ucundan diğer ucuna
sana baktığım kadar uzun baktım
yürüdüm/ seninle yürüdüğüm kadar
düşündüm/ seni düşlediğim kadar
sürüklüyor beni her sevincin ardından kalan ağrı
haziran fırtınasıyla geliyor/ temmuz ve ağustos
derin sancılı/
insan bazen çok istiyor yanılmayı.

elimi yine hangi taşın altında unuttum?

uzun bir yol vardı gittim,
bin iki yüz kilometrenin üç yüz kilometresi
ağlayarak geçti/ içime kaç dağ düştü saymadım/
yaban dağlar/ soluk soluğa bir mevsim/
bulutlar ve dinmek bilmeyen yağmur/ yaprakların
çoğalan sesi/
rüzgar ve koro/ ense kökümden parmak uçlarıma kadar
bir sızı.

üşüdüm biraz/ sesimi duysam tanıyamazdım.

sabahın beşi,
gözlerimizde geceden kalma yaş izi
mitralyöz gibi bir yağmur tarıyor kentin her zerresini
verdiğimiz soluk saf sancı/ kent düştü düşecek
peki niye biz ayakta tutardık kenti,
böldüğümüz ekmeğin buğusuyla biz neden?

kanımızı kuruttu bu esrik zaman.

devirip kirpiklerini bozdun sessizliği,
sisleniyor gece, siliyor bütün ışıkları,
sesleniyorum en karanlık yerinden yeniden
gözlerin içinden geçiyor karanlığın,
sesimi sende unutuyorum.
ve hala yeşeriyor yüzünün en üzgün yerleri
inanması güç.

isyandın her bahar
karanfildi ellerin kalbimin barikatlarında
bahar bitti
isyan bitti
dal kurudu.

bir namlunun ucundayken söyledim
bütün bunları sana
gülümsüyordum,
hiç şerefi yokmuş o kurşunun da.

ve ben tükendiğimi zannederken
içimden geçen şu, bitmedi kavgamız sürüyor.
yeni bir baharla,
yüzünün yeşeren yerleri/ bir de sesin çağlar durur.
yine isyan olur kuşkusuz/ uğruna yaşadığımız bütün güzelliklerin ilk sözü
gülümsediğim bütün acılar başını öne eğer.