Yüzünün Kitabı Şiiri - Meral Yıldızhan

senden sonra
öksüz bir çocuk gibi kalmıştım
bir gün usulca sokuldum dış kapısına aşkın

sen çalışma masanda yazıyordun
minoo javan caliyordu odanın sessizliğinde
ve uzaktan varoluşun hüznünü saklayan yüzünü seyrettim

o berbat güzellikteki yüzüne bakarken içim yandı

yüzün ki bin yıllık türküsüyduü yüreğimin
yüzün ki ertelenmiş bir hayattan geliyordu
yüzün ki acı ve mutlulugun harmanlandığı bir ovaydı
yüzün ki nehirdi aşkta ve sende
yüzün ki haksızlığa uğramış darbelerin çizelgesiydi
ah evet ah
yüzün ki siyah beyaz kağıda yazılmış bir hasret ağıtıydı
yüzün ki başka bir uygarlıktan haberci...

ve seni seyrettim uzunca
sana bıraktığım şiiri okuyordun
elinde resmim
kim bilir neler düşünüyordun
kapıyı çalmadım
elim gidip gidip geri çekiliyordu
çalsam acar mıydın?
masana sonbaharı bırakıp çıkmıştım
masanda sonbaharı bırakıp gitmişitim

ama bir daha geldim
sen beni görmedin
uzkatan baktım yine sana
bahar duşmüştü masana
etrafında kadınlar, sohbet edip

Neruda’dan şiirler okuyordun

kalplerin kralı diyerek…
Yannis Smaragdis'in Cavafy filmi gelmedi

çok merak ediyorum, diyordun

dört bir yanına bahar gelmişti
ama sen beni görmedin
uzktan baktım sana
siyah beyaz resmin duruyordu hala
yine aynı hüzün ile
bana yazdığın şiiri kaldırmıştın
içim burkuldu....
ne çabuk unutmuş, dedim
belki de hiç olmıştım senin için...

Şubat’ınn dördüydü
saat öğlen üçtü
sende gece birdi…

Santa Monica / Los Angeles