Zamansız açmış bir gülmüş o. Baharlarda sürgün vermeden basmışlar üstüne. Sokulmuş bir köşeye, kaderine yanıp, o kuytu ve karanlık ortamda yaşamaya çalışmış. Onun gülen yüzünü görüp, gözlerindeki elemi görmemiş insanlar. Çünki, içinde hep o umuda sarılı cocuğu gülümsetmiş, yılmamış.
Birgün, bir ışık sızmış içeri. Sonra yüreğinden çağlayan sevgisiyle şakıyan bir bülbül sesi duymuş ki, irkilmiş. Dili öylesine cezbetmişki onu, güz de olsa, içindeki sakladığı o duyguları filizlendirivermiş bir anda, hiç anlamadan... Hep o ışığa dönmüş yüzünü. O ışıktan dışarı bakmış hep. Bülbül hergün gelip, usanmadan şakımış.Onu duydukça, sanki yeniden doğmuş binlerce kez...
Yüreğinde öylesine tomurcuklanmış ki sevgisi, kabına sığamaz olmuş. Ona doğru tüm kolları çiçek çiçek, umut umut uzanmış o aralıktan. Ve sıyrılıp o köşeden, bir sarmaşık gibi ona sarılıvermiş. Onun gücünü, kuvvetini alırcasına, sımsıkı... Ona acı verdiğini farkettiği zaman iş işten geçmiş. Artık, ne o, ne diğeri birbirinden ayrılamayacak kadar sımsıkı kenetlenmişler.
Onları ayırmak istercesine esen sert rüzgârlara direnmişler vargüçleriyle. Kalpleri birbirine öylesine kök salmış ki, tamamen koparılıp ayrıldıkları zaman yitip gideceklerini farkediyorlarmış. Sevgileriyle, birbirlerini yaşatabilmek için böylesine savaş veriyorlarmış. Birinden birinin vazgeçişi, ikisinin de sonu olacak, çok iyi biliyorlarmış. Gül, bu sevgiyi sonsuza kadar yaşatmak için her seher bir tomurcuk açmış, sevdâsını yüreğine gömüp, her seher içli içli şakıyan bülbülün sesini gözleri dolu dolu dinleyerek...
Mahşere kadar, hazin hazin...
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
