Yüzüne çok yakıştırmışsın dağınıklığı

Yüzüne çok yakıştırmışsın dağınıklığı

Yanlış aşksa usta olsanda kullanamazsın
tükenir,yangınlaşırsın...
dağılmanı anlaşılır kılıyorum
başka karşılığı olmazdı, inan ol
bak yüzüne çok yakışmış dağınıklığın
savaştığının kanıtı, aşka inanmanın
yanlış da olsa...
inancından apansız yalnızlaşmak gibi kopmak zordur
ama insana dairdir...
kendini yeniden doğur dağınıklığından
ve otur rakı soframın akına,
bak gecenin köründe dayandığın bir kapı var
dostluğa inancından değisede dinleneceğinden...
yatışınca doğruyu yüreğin söyleyecek...
dağınıklığı en güzel toparlayan yerin....
unutulmayacak kadar güçlüsün,
yenilecek, kalkacak ve düşecek kadar hazır
kendinle kendini tanımanın arasında,
koca bir iklim var imkanlı
kendine boy atacağın...
inan bana denenmemiş çok değer var daha,
duygusunu bile tatmadığımız...
niye yabancı kalalım hayata
kaçınılmaz bir umuttur seni ayakta tutan
beni türkülere vurduran, yeniden acılara doğran...
varıp üstüne kanatma acılarını,
bırak kabuklansın...
denenmemiş bir anlam yükleme boşuna
herkes isterse biraz acıdır,biraz kaçış acıdan...
çırpınıp duruyorsun sınırlarında kendinin,
bense hayata salıyorum aç köpek gibi ellerimi,
yılıyor ellerimin canlılığından...
umut bir ara uğrak,
yok olmaya direndiğimiz bir sömürge toprak...
yalnızlığı imkanlarsak bir karşı koyma biçimi yaratırız,
içine düşmeden aşılmaz yenilgi çünkü
isyan en güzel vuruşmadır...
yoksa yalnızlık yiyecek gücümüzü...
biraz daha kalırsak yenilgide dilimiz değişecek...
hadi kendini yeniden doğur dağınık ellerinden...
isyan en çok ellere yakışır,
avuçlarda yumruklaşır!