Yüzüne Bakmaya Utandığım…

(Şengalli yaralı kız çocuğuna…)

Yüzüne bakmaya utandığım yaralı kız,
Hangi rengin yansımasısın
Ellerinde gri dünyalar dönüyor
Yüzünde binbir acıyla debellenen hayat yokuşu
Sormaya korktuğumuz gerçeklerden
Avutan yalanlar koparıyoruz kendimize
Bana yangınının rengini söyle,
Ateşinde gökkuşağın olayım
Yüzüne bakmaya utandığım buralı kız,
Sahi sen buralı mısın,
Acıların acılarıma çekmiş,
Ellerin buz gibi,
Aynada yüzüne baktım,
Kendi yaralarımdan tanıdım şiirimi,
Seni anladıysam anlatabilir miyim?

Sen saçlarından rüzgar savurmuşsun
Bozkırların susuz çaresizliğine,
Açlığını bir başka açlık ile
Bastırmaya çalışmışsın besbelli
Bırakıp gelmişsin ve bırakıp gideceksin
Şimdi beni dinle,
Ve acılarının vadesini bekle
Sesime tutun,
Sesimi duyurabilirsem seni yaşatabilirim,
Fakat iki can bir bedende yaşamaz, beni unutun…
Unutun ki,
yaşasın Laleş’te gördüğüm
yüzüne bakmaya utandığım buralı kız.
Sen utancımın tanığısın,
Bütün suçlar gözlerimde kilitlenmiş
Cezaları sende birikmiş
Gözlerime dokun ve dinle
Suya dokunan çiçeklerin nağmelerini
Seni çağırır bende sınanan her papatya
Sende diner hırçın nehirler,
Deniz ışığından alır rengini,
Hangi ölüm düşerse peşime
Bir hayat karşılığında sana adayacağım
İlk ve son nefesimi…