sen öğrettin bana
kendinden çıkmadan
varmayı
bütüne
...
yani
dünyanın merkezinde
durup
oturup
taş gibi
hem de yel yepelek gezmeyi
başka gönüllerde
....
yani
sen gibi kalıp
yani
kalıp gibi
öyle dur
hem de sevil
alabildiğine
bu kadar olur!
...
sen bana öğrettin
nasıl sevilir
ama
sen öğrenebildin mi
kendin...
kimbilir?
belki farkında bile değilsin sen!
ama...
'yüzündür cihanı münevver eden...'.
Kayıt Tarihi : 25.9.2005 17:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!