Yüzündeki Çatlaklarda Çiçekler Açar Sevd ...

Yüzündeki çatlaklarda çiçekler açmıştır sevdiğimin.
Bilirim, gözlerinin ışıltısında saklıdır hasreti.
Kokuşmuş zihniyetler perdeleyemez güzelliğini.
Bana düşmez köhneleşmiş yüzlere selam salmak.
Çocuk hıçkırıkları kulaklarımı deşerken,
Hoş karşılanmaz, bir partizan gibi gezişim
Ve böyle karşılıksız sevişim…
Ama sevdiğim bütün güzelliğiyle yıldızları sayarken,
Koynunda saklarken taze yaşanmış anıları ,
Meğerse onu unutan benmişim.
Evet ! Susarken görememişim yüzündeki çiçekleri ,
Konuşurken de söylememişim aklıma ilk geleni.
Gece, uğultusuyla keserken nefesimi görmemişim
Çocukların da öldüğünü - ve gülmüşüm -
Kaldırımlara takılırken ayağım
Kirpikleri, sipermiş çiçeklere
Gözyaşları, suymuş sevdiğimin
Gülüşüyse, sonmuş meğer
Ben bu yüzden ölmemişim.
Göğüsleri sarkmış hayatın izinden giderken
Kıvırcık saçlarıma sıkışan yaprağı,
Ensemi, kemikten yakan hasreti
Aşkın, ruhumun gölgesiyle seviştiğini
Sezmemişim, sezememişim
Çünkü ben
çünkü ben uzaktan sevmişim.