Yüzündeki Ben Şiiri - Gökhan Barış Pekşen

Kelimelerin
sanki gökyüzüm olmuş bak...
Senin içindeki o tarifsiz iyimserliği tanımasam
tekrar dönermiydim sana...
Seni benden iyi bilmesem
bu çağdaş kalmış,bu yıpratrıcı hale gelmiş sevğimi bulaştırırmıydım sana...
Senden başka kimseye inanmasam bu şehirde
sana duyduğum
huzuru,
güveni,
çıkartırmıydım sanıyordun kentin o karanlık ve sessiz sokaklarına...
Şu sen sensin tek düşüm...
Ve saat'ler sensizliğin 04:30'unda
çölümü tamamen kaplıyor bak yokluğun
kaybolmuş yüreğin çaırpınıp duruyor o yoklukla
ve dönemiyorum çölüme bile...
Şimdi gece ürperiyor
ve sen eski bir sevğili kadar yakınsın kendine,
ömrün yüzün kadar uzak sana
aşk,yüzün kadar yakın ve kutsaldı oysa aynalarda...
Şimdi gece kendi üzerine kapanıyor bak
yeni sevgilin kadar uzaksın kendine
masumiyetin kadar yakın...
Ve şimdi sor aynalardaki yüzüne
sor kendine...
Adın yepyeni mucizelerin o müjdeleriyle geliyordu bana ve hayata
işte ben en çok,bu mucizevi başlanğıcı sevdim
işte ben en çok,aynalarla dolu bir yansıma çindeki seni sevdim
ve seyrettim yüzündeki beni...