Yüzünde Yüzüm Yok Şiiri - Nurettin Tan

Beni sevmekten hiç vazgeçmedin
Çünkü beni hiç sevmedin
Her şeyi herkesi sevdin beni sevmedin
Bana gülmedin, ağlamadın
Beni gördün fakat görmek için bakmadın
Beni tanımadın, bilmedin, anlamadın
Yoksa anladın da anlamazsızlıktan mı geldin?

Geldin! ayağını sürte sürte
Tırnaklarından kıvılcım çıkararak
Dünyanın en büyük eziyetini vererek geldin ve girdin gönlüme
Giremedim bir türlü gönlüne
Gönlün bir türlü sadece acı var sadece acı
Bütün odacıklarında acı

Acı çekmeye, yalnızlığa, sevilmemeye mutlu olmamaya…
Ve daha birçok olumsuzluk eki almış cümlelere, sözcüklere seninle alıştım

Yüzünde yüzüm yok
Yüzünde dudak izlerimde yok
Yüzünde elimde yok
Yüzünden senin yüzünden bunca her şey
Gülmemem seninle gülmediğimizden
Yalnız olmam senin yanımda olmadığından
Hayatımdaki bütün sonuçlar senin sebebin
Hayatımdaki bütün yüklerimin, yüklemisin sen
Hayatımdaki bütün sessiz kalışımın ünlemisin sen

Dilimdeki kelimelerin kifayetsiz kaldığı şiirimde en uyumlu kafiyesin
En ummadığım zamanda bulduğum
Hayata en son bulmak isteyeceğim
Ve kaybetmeyi en çok istediğim şeysin

Hayatımda hiç olmayan
Cümlemde hiç eksik olmayan öznesin

Sana simdi bir dizesi yönelme ekiyle kafiyeli bir şiir yazıyorum belki bana yönelirsin diye
Ardındaki dizede ise bir birine bağlaçla bağlanmış cümleler yazıyorum
Bir umuttur bana bağlanırsın diye

Eksik yanımsın dünyadaki hiçbir tamla dolduramadığım
Eksilmeyen yanımsın
Yanımda değilsin…
Yoksun ve insanlarlayken yalnızım
Kendimleyken seninleyim.

Sen dünyadaki en sessiz yalnızlığın en kalabalık halisin
Sen dünyadaki en büyük hüznün, hüsranın en şık giyinmiş halisin