Yüzün Suyu Hürmetine Şiiri - Deniz Ekrem

(Her yalnızlık bir şiir kadar ağırdır,
Her ayrılık bir şiirdir satır satır...)

Hangi resim şiire benzeyen bir yalnızlık yaşar?
Ve kim ayrılığın usturasında kesmez bileğini?
Ben en çok ustura keskini bakışını sevdim,
Çukurunda gülümsememi gömdüğün kahverengi gözlerini
Ki gözlerin bir varmış bir yokmuş gibi!
Kalbimde sobelenmiş kirpiklerini sevdim,
Başını öne eğip utangaçlığını vuramadığın alnındaki aydınlığı.

Saçlarını sevdim,
Hani o rüzğârın bile dokunduğu anı kıskandığım,
Bir teline bile dokunmaya kıyamadığım saçlarını.
İnkâr gelmedigim adının papatya falındaki beyaz gelinliği
Ki uykularımın arasındaki beyaz kar degildi!
Ben beyazını sevdim teninin,
Kızıl kıyametler koparıp yangınlarıma sebep olan...

Gülüşünü sevdim,
Sokak aralarından taşıp avuçlarıma dolan,
Gül kokan bahçelerin öykündüğü
Yanaklarının bütün pembesini giyinen
Dudaklarının kenarında açan kıpkızıl hayatı
Ki hayat sensizlikte anlamını yitirendi,
Ben pembeni sevdim yanağının
Kıpkızıl dudaklarını,
Çoraklığımda kurumuşluğumu ıslatan...

Ellerini sevdim,
Uzatınca çekincesiz yaklaşan temmuzunu
Hani küllerimi savuran
Hani sabah mahmurluğunda yüzüne ıslak bir günaydın bırakan ellerini,
Ki avuçlarındaki ömrümün çizgisiydi.
Ben ömrümü sevdim,
Üzerinde yalınayak koştuğum aşkı bana yaşatan...

Ben senli bir dünyayı sevdim,
Yüzüne bakınca unuttuğum.
Paslı acıları, façası bozuk belaları,
Issız kaldırımları, mide sancılarını
Evreni sevdim o akıl almaz karanlık boşluğu
Aydınlık yüzüne bakınca deli deli.
Yüzün suyu hürmetine dokundum o koca boşluğa
Ki dokunan senindi
Ben yüzünü, ben hürmetini sevdim,
Uçurumdan düşer gibi paramparça! ...

B e n s e n i s e v d i m,
S e n b e n i b a ğ ı ş l a! ...

21.02.2008/Diyarbakır