Yüzün Susuyordu Şiiri - Murat Kılıç 2

Bu rüyanın her bir sahnesinde,
Dokunduğum her şey sana benziyordu.
Kaybetmenin korkusuyla
Başbaşayken hayatımda,
Hayaller hasretle uçsuz bucaksız yaşıyordu.
Ben yitirilmişliğin en ızdıraplı
Müstesnalığını sarmışken kollarımda,
Yüzün susuyordu!

Düşünsene!
Zamanın birinde içimizde bir yarış vardı.
Kazanacağız derken umudu kaybettik.
Hep daha iyiyi istiyorduk ve sonunda,
Bencillikten dağlar yaratarak önümüze,
Senli benli olup “bizi” yitirdik.

Oysa çıkar yollar bulmak vardı.
Kaçırılan zamanları yeniden yakalamak…
Sese ses olmak!
- “ Merhaba öykücü, ben geldim ”
- “ Hoş geldin günaydınım” diye,
Sevilene kır çiçekleri toplamak vardı.
Ama sesin hep susuyordu.
Yüzün hep…

Şimdi, benim hayattan alıntılarım,
İçimin derinliklerinde düş kırıkları kaldı.
Şu hasta kalbime yamadığım tek hatıra;
Uzayıp giden caddelerde, parklarda,
Saçlarını sineme tarayan rüzgarlardı.
Yüzün susuyor konuşmuyorken,
Anladım sonunda;
Mevsim çoktan bitmişti, solan baharlardı.