Yüzün Kalmış Gözün Kalmış

Fakirliğin yüzü kalmış;
apart ayakların sivri topukları altında.
Şehirler mi yanmış? İnsanlar mı kötü!
Hava mı isli? Yürekler mi pis?
Ne olmuş ki
insan; açlığa sürgün
insan; yokluk toprağından
her renge baygın bakamıyorsa!
Gözler mi suçludur, yoksa güneş mi?
Hem çok hastayız, hem çok özürlü.
Hekimsiz reçeteler yazdık kendimize
şifayı bulmak umudu için;
kaç doz içtik, kaç kor geçtiysek
kömür gibi karardık her yalan işte.

Fakirliğin gözü kalmış;
bir suyun berrağına, birde kadının.
Ekmeğin adı yok, tadı yok hususlar
bu sevişmek adına türlü oyunların,
meşrebinde olan mı, düşen midir?
Kabaran açlığa, uyanan nefise
girende bir. Çıkanda haklı bulunsun.
İfrazlı masumların iflasına dair
kanunlar hükümlü, kararlar yağma!
Tecavüz parlak bir vizyon olalı,
düşene zerk oluyor bu karanlık.
Terk oluyor kardeş, can denen bağda.
Gözü ölüyor yüreğin, feri sönüyor
bu cebin tekkesi çıkar denen yolda.
Hileler cabası azgınlık suyunda;
anamı varmış, baba mı varmış!
Herkesin gözü vara bakıyor,
kimse takmıyor fakiri o kardeşin olsa!