Yüzün Diyorum Şiiri - Mert Ali Bedel

En güzel yerinde değiliz bu şiirin,
Ciğerlerim katran tutmuş acılara,
İçimde izmaritlerden bir mezarlık,
Anılarımı gömüyorum ağrılarla.
Yanlış yatağa yatmış bir nehir gibi,
Akamıyorum artık sana.
Şafağı söküyorum iplik gibi, ucunu kaçırıyorum aşkımın,
Yüzüne rastlıyorum kalbi kırık aynalarda, yüzün neden paramparça.
Hüzün, yüzün, yüzüm.
Bir aşkın peşinde çok yol gidiyorum,
Hiçbir şeye talip değilim, sende tabip değilsin bu kanayan yarama,
Yüzün diyorum, yüzün neden kırışık, neden yabancı bana?
Nefret ediyorum adının geçtiği her şeyden,
Şehrime puslu bir yalnızlık çöküyor,
Acılar seçilmiyor bu havalarda, herkes biraz aşık ne de olsa,
Yüzün diyorum, yüzün neden benden uzakta?
İnanmıyorum artık kutsal sancılara, ana rahmine,
Yoktan düşen miladın muammasına, yüzün yoktu.
Dört kitapta, ey Tanrım, alınma sen bana,
Yüzün diyorum, yüzün neden benziyor bu aşka?
Sonu mesut olmayan bir tesadüftün sen,
Üstüne yıllar harcanan, ayyaş ruhumun en zirve acısıydın,
Yüzün demiyorum artık, küllüğüm dolmuyor senli acılarla,
Gitmekler ülkesi olmuş ruhum, hüzün neden yanı başımda,
Neden bana senden yakında?
En güzel yerinde değiliz bu şiirin, bu kaybedişin,
Yüzün unutulmaya yüz tutuyor, yitik benliğimin
Anılarında.