hani vardır herkesin
çocukluğundan kalma
bir ardıç ağacı
ve o ağaçta gizlenen
eski zaman anıları...
yüzüm yüzünde kilitlendi
o ardıç ağacının
masumluğunda...
diyorum da
unutamadığım bir filmin karesine
ne güzel düşerdi gülüşün...
yüzlerimiz ne çabuk eskidi
gizlemeye çalıştığımız bakışlar
yıllar geçse de
kanamış bir aşkın
izdüşümlerini örtemiyor...
gidiyorum!
yüzün bende kaldı
yüzümü unuttum...
ne çok şey
anımsattın, bakarken yüzüne
yakılmış bir kentin
yıkıntıları içinde yeşeren bir çiçek
sadeliğinde...
gidiyorum!
yüzün bende kaldı
kimliksizdim
yüzümü unuttum...
ört beni
güzelliğinle,
ardıç ağacına sarıl
ve yüzünü unutma...
Kayıt Tarihi : 16.8.2006 23:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yüzün bende kaldı
kimliksizdim
yüzümü unuttum...
kalan sizle öylesine birlikteki,yüzünüzde bile onu görüyorsunuz.bu ne sevgi...yüreğinize sağlık.
yüzün bende kaldı
kimliksizdim
yüzümü unuttum...
Yuzun bende kaldi... Evet yuzumu sende biraktim sevdigim.. Bu kelimeler bana hicte yabanci degil. Sevenin, sevilenin birbirlerine yuzlerini birakmali ne saf ne temiz....Kalemini optum
TÜM YORUMLAR (3)