Yüzümü Yüzünle İncittim Şiiri - Deniz Er ...

işte ilk kez orada incitildi bir lâle
pembesine kederli bir sunak
eğrildi ağzın genç gülüşleri
yollar, henüz on beş adım yürümüş
anne memesinden
omuzdan kopunca o ilikli düğmesi başın,
toprağın yanağını gölge
ilk orada başladı acıtmaya

/ve geçirip iğneden yalnızlığın ipini bana dikmeli.../

alnın alayına oradan alındı kertik çizgiler
ellerine yer kalmadı dar ve dargın
ilk orada ağlattım ben de toprağı
koydum da ellerini onun kıyısına
gece iri gözlerini kendi karanlığına
zaman kendi sesine bulutlu bir yazgı
gün veballi ve itibarı yitmiş bir kadın
ne hüznü tarandı,
ne de yıkandı yüzü sağanak yağmurlarla
söz de aranmadı hiç
avutmak için küskünlükleri
ne de lügatın kırılmış beline şevkat

ayın adına kül,
yakarış denildi tüm bilinen dillere
ve ağladı ay bile
yüzünde susunca turuncular

/uzun zaman hafızanın bacakları kısa
çıkılmadı hiç bir merdiven.../

çok sonra kırıldı hatırlayışın atom çekirdeği
derin kuyulara hiç kova salmadan doldu kap...
oluk oluk dışarıya taştı kanını
kendi surları içinde şehit düşmüş
işte oradan kaldı
bu üşümeler de yün şalıma
ortasından ayırdığımız o lades kemiği ise
hâla dümdüzdü aklın kıyılarında
hiç bir posta paketinden çıkmadı
*henüz vakit varken gülüm
her zil çalışı kendini boş koridorların
dışarıya vurması

daha en ufak gıcırtıda menteşelerin,
çivilerini telaşla irkilmesi
işte ondan ağladı urbasını duvarlarda

yüzüm ise yüzünle incindi...

mayıs-eylül 2015