Yüzümü Bir Minyatüre Bıraktım

Ben Yakup’un gözleriydim
Hiç dönmedi Yusuf.

Kısık çığlıklar duyuyorum şimdi
Öpmek istediği kulakları arayan
Şarkılar dağılıyor boşlukta

Uzakta
Bir merhamet gibi gülümsüyor yıldızlar

Zaman
Eski, gümrah günlerini anarak uyuklayan
Kuru bir nehir yatağı gibi
Uzuyor, yokluğunda

Ve benim
Dolu bir kül tablasından başka ünsiyetim yok

Yoruldum artık…
Kadim efsanelere emanet ediyorum seni
Yüzümü bir minyatüre bırakıyorum
Uçup giden zamanlara, kalbimi

Uçup gidiyorlar işte
Bizi bilen son kuşlar

Şimdi…
Tam şimdi
Yarım kalmış bir sözü tamamlarcasına
Uzuyor sakalları cesedimin.

Çürüyorum..
Gözbebeklerime kadar küf
Ben Yakup’un gözleriydim, bir ömür
Hiç dönmedi Yusuf.