Yüzüme Hüzün Dağıtır Akşamlar

Yüzüme hüzün dağıtan bir şiirdir her akşam
Hava kurşun gibi ağırlaşır, gün aksar
Yaz yangınlı bir yağmur telaşı başlar
Bütün gülüşlerim sular altında kalır
Rengarenk beni, o kara güne kaptırırım.

Gittiği günden gelen bu beklemeler
Her akşam içime oturur beni savurup
Kendimi pencere kenarında bulurum
Yıllara biriken resimleri yollara dizilir
Büyüdükçe büyür özleminin ateşi

Ansızın, anılarda canlanır kül olurum
Adını söylerken sesimin rengi grileşir
Akşam mevzu derinleştikçe derinleşir
Beni kör kuyularda çıkmazlarda bulurum
Sabah olur mecburi yaşamaya koyulurum...