Yüzümdeki oyuklar Şiiri - Ömer Çetinkaya

Dünyamı aydınlatan,O Nurun sevdalısı,
Oldum olalı beri,Efendimin(asv) delisi.

Mutlulukdan doluyum,taşıp böyle göl oldum,
Seher bülbülü ile,zikir çeken dil oldum.

Yaramın üzerine,tuzu sarıp sabrettim,
Bağrımda köz taşıyıp,gözden uzak ta tüttüm.

Bir ummana kavuştum,ummanın sahiline,
Bir isim koyamadım,işte ben bu halime.

Bu ummana karışan,bir damla olmak için,
Elbet almalı insan,Nurdan ruh Nurdan biçim.

Bilmenin çağı geçmiş,bildiğin yaşamalı,
İnsan denen bu köprü bilgiyi taşımalı.

İnsanoğnu alemde,bir ölçü bir nirengi,
Tüm mahlukat bir olsa,olmaz insanın dengi.

Sevgi ile alemi,sığdırır yüreğine,
Omuzlar çeker yükü,halel vermez serine.

İşte size bunların ben bir canlı örneği,
Dostlarımın uğruna,yüreğim harman yeri.

Bükülmek ne kelime? benim lügatte nanay,
Senin bana tarifin,ufkumda bir dolunay.

Sana hülasaa ettim,ben beni bölüm bölüm,
Dostlarımın uğruna,bana tozlo yol ölüm.

Elbet sana sitemim,sana saygı duymamdan,
Yüzümdeki bu oyuk,seherde ağlamamdan.