Yüzümdeki Akşam Güneşi

Hüzün perdeleri çekilmiş yüzümdeki çocukluğum çağırıyor ikide bir
Saklambaç oynamak istiyormuş tıpkı eski günlerdeki gibi
Hüzünleriminin içinde serap gibiyim, ulaşamıyorum ki kendime sobeleyim.

Arkası dünlerden buradayım, çığlıklarında kayıp düşüyorum bugünlerime
Yine yaralandı dizlerim tıpkı eski günlerdeki gibi değil, acısı iyileşmiyor
Yüreğime ekilen acılarımın hüzünleri her sabah yaralarıma sis düşürüyor.

Acıların nem sürgüsüsü hüzünlerinde aralanıyor günaydın kapılarım
İşte o an kirpiklerim ırmağa dönüşüyor, ucu yanık gözyaşlarımın ağıtları
Hüzün aynalarından güneş vuruyormuş odalarıma neye fayda ediyor ki

Yüreğimin kuytu yerlerinde gizlenir, duygularımın üstündeki nem çiçekleri
Ah geceyi yıkayıp da gelen güneş, birde yüzümdeki hüzünleri yıkasan
Hüzün perdeleri arkasında kalan, sende mi hüzne sönük düşüyorsun.

Bu ben miyim diyesim geliyor, hüzünlerimin içindeki kimlerin eseri
Gözlerimin bile dokunmadığı yüz çizgilerimde sonbahar dökülüyor
Bakışlarımda oyalanıyor hüzünlü gezintilerimin yeri aynalar susun...

Bir yer var orada uzak, içimde taşıyıp da yaşayamadığım yaşatamadığım
Nefesimde hissedip içime çekemediğim bir yer var orada dokunamadığım
Biri var orada uzaklarda bir o kadar da yakında, bir türlü sobeleyemediğim.

Bir çift sahra var orada hasretin söz demetleri üstünde sis çiçeğine bezenir
Eskimiş şarap gibi yıllandıkça yıllandı dudaklarımın kenarında yutkunduğum
Bir çift söz var dilimde ha düştü ha düşecek, uzakta değil lal dilimde eskir.

Bir çift düş evi var orada uzaklarda değil yakında, yan yana getiremediğim
Hayallerini bile avuçlarımın içine sindiremediğim, kayıp gitmesinden bezdiğim
Bir çift yaşam var orada hem uzaklarda hem yakında biri gerçek biri rüya...

Elbette her hüznün kendine ait bir güneşi vardır, vuslata ulaştıracak
Lakin aynı saatlere denk gelemedikleri için çare de olamazlar birbirlerine.
Hüzünler yüzümüze kırık ayna gibi düşerken, gölgeleri yüzümüze akseder.