Yüzüm Harrana Dönük Şiiri - Metin Akar

Bir yaz akşamı
Yüzüm harrana dönük
Sırtım hasrete
Sırtım yıpranmışlığa
Sırtım artık hiçbir şey
İfade etmese de
Beni yaralayan şarkılara dönük

Gelirken bozkırlara
Fukaralık kokan
Umut tortulu topraklara vuruldum
Ve yüzüm harrana dönük
Rüzgarına vurgun
Sırtım zulme dönük
Sırtım şarkılara nişangah

Toprağına ve rüzgarına
Vurgun olduğum yer
Ben sana uzanıyorum
Sen gök yüzüne
Deniz gibi dalgalanırsın
Gözlerimden vurursun beni
Kaybolurum sonsuz gizeminde
Bir kayık gibi

Savrulur her yanım
İçime sular dolar
Yakan sular boğan değil
Bir su ki öldürmez gırtlağımda buz tutar
Gözlerimde erir de çıkar

Bir çağlayan bir ırmak
Geziniyor gözlerimin damarlarında
Ağlasam ruhumun denizinde kaybolan
Yalnızlık ve küf kokan gemilerim
Yolunu bulur mu
Irmaklardan avuçlarıma boşalırım
Ve yine harrana dönerim
Hasretimi ve yalnızlığımı dökerim
Harran aldırmaz
Doğan güne vurulur
Kaybolan gemilerimi aldatarak
Kıskandırır beni gök yüzüyle
Ufka gözlerimi dikerim
Güneş her doğduğunda
Harranı deniz gibi düşlerim
Salarım ruhumun yalnızlık kokan gemilerini
Gemilerim umut getirir tazecik
Zamana aşka ve sıkıntıya duyarlı
Gemilerim umut getirir tazecik
Aşkın doğuşu gibi
Yumuşak saf ve özgür
Gemilerim umut getirir tazecik
Diriltir mezarında bir ölüyü
Gemilerim uzak gözlerden
Umut getirir tazecik
Harrana böyle direnirim
Yüzer gemilerim güneş her doğduğunda
Harranda
Ve gemilerim batar haranın dibine
Güneş her battığında