Yüzüm gülmedi hiç Şiiri - Ayşe Vanlı

hayatta yüzüm gülmedi hiç
düz yollar çıkmadı karşıma
hep yokuşlara sürdüm kendimi
gerye baktım.düşündüm,hemde çok
çocuk olmuşmuydum bilmiyorum
ama bebeğim yoktu,biliyorum
hani o kolları bitişik,naylon olandan
en büyüğüydüm kardeşelerimin
erkek gibi büyüttü beni babam.
serpildim unutuldu hepsi
omuzlarıma dökülen saçlarım dı kaderim
selvi gibi boyumdaydı suçum
gözlere yasaktım nedendi bilemedim
kendim öğrendim öğretilmeden bazı şeyleri
yaptığıma kızılan yanlış
arta kalanlar doğruydu sanırım
pembe nüfus cüzdanım da alınyazım
soramadım suçum neydi
duvarlar ardında büyümem neden?
büyük olmak çok zormuş,geçliği tanımadan
.kıvılcım koparmadan sevdadan
yaşadığım yıllar yokuştu
söz geçiremedim zamana
kendime ait yaşantım olmadı benim
umutlarım prangalarla bağlıydı
sevilmekte nasip olmadı hiç
yalan bakışlarda yandı yürek
o yaz sıcağının ateşindeyken sevdam
Karadeniz zemherilerinde buz tuttu.
sahte gülüşlerde,ruhsuz dokunuşlarda kayboldum.
incinen gururum da büyüyen öfke çığlıkları
sürükledi bedenimi cam kırığı acılara
cezası olmalıydı bana kalbimin yaptığının
ödemeliydi bedelini,sevgiye yasaklarla
o hainse rahatsa çok uzaklarda
pervasızca yaptığını görmezden gelerek
hatası olmadan yıkılan yine bendim
ve intikam nöbetlerinde uykusuz
sevmedim yalan sözleri,yalancıları
nice yalanlarla vuruldu duygularım
sahte gülüşlerde kahroldum,diyemedim
karanlıklarda sildim sadece gözyaşlarımı
sevginin varlığına inanmadım bir daha
birdaha sevmemek üzere kilitleyerek kalbimi.
en derin zulamda mahküm şimdi.
sevinsin zulmünün kalıntılarına zalim
vebaliyle nasıl yaşar ya bilmem
kanadı kırık kuşa. çevirdiği ben
birde vermeyeceğim helalliğim.