Yüzük Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Yüzük

Hiç yük olarak taşımadım yüzüğünü
baktıkça okşadım
tanelendim

büyüdüm her seferinde
sığamadım hiç bir yere
prensesinmişim gibi farklı duygularla
halelendim
harelendim

şimdi çıkarıp onu mektubumun üzerine bırakıyorum

bak rengarenk japon fenerleri yaktım
ayrılıklar da şölenli olmalı
sen bana neler hazırlamıştın

bayram yerine döndü buralar
bak senin için yaptım
bunlar da minik minik mumlar
Niliferler arasında güzel olurdu daha

umarım akşam gelirsin
kalmadan sabaha
mumlar yakmadan alev alev bu ayrılığı
rüzgar fırtına çıkmadan
yağmur başlamadan

bu parkı çok sevdiğini biliyorum
ilk kez burada söylemiştin sevdiğini
taş kafam demiştin

bu yüzük üzerimde taşıdığım kalbime eş değerde
en kıymetli parçam
bu yüzük baştan sona sen
hem de biraz ben

ölürsem de parmağımdan çıkarmasınlar isterdim
çıkarmazdım hiç bir sebeple
ama şimdi acil
senin inadını kırmalıyım

sen bana acı anılar bırakmadan
bir bilete bakar
gidiyorum taş kafam
gidiyor taş kafan
oturup ölümünü bekleyemem
*******

içimde bir yerlerde bir yıkıntı
çatısı göçmüş
temeli çökmüş bir yapı
duvarları ağlıyor

perdeler çekiyorum ayrılıklara
öksüzlüklere
güneşe bir kapı açıyorum ısıtmıyor yeterince
güneşe küsüyorum
kuşlara da

burada Martılar yok
bütün kuşlar göçte
burada deniz de yok
bulutlar çok uzaklarda
burası mahşer yeri

oysa her şeyi sevmek okşamak geçiyordu içimden
yatırıp dizime seni
okşamaktı saçlarını öksüz yanına dokunarak

şimdi Menekşeler üzerinde tir tir titreyen bir yağmur
duvara tırmanamayan çaresiz yavru bir çekirge gibiyim
hayali elleriyle hayalen saçlarını okşarken bile tir tir titriyor taş kafan

bir çanakta biriktiriyorum göz yaşlarımı
bu çanak kalbim

(bu çanak aşkımızın barınağı
bu çanak ibadetimizin tekkesi)

şimdi sus
ikimiz de susalım biraz
sana dua edeceğim o tekkede

bulutsuz kurak günlerde
bir damla su diyen damaklara
hayat olsun diye

yağsın diye
yağmur duasına çıkacağım

8/Ocak/2014/Çarşamba/Bodrum