Yüzü Olmayanlar Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

Bir kalabalığın içine yürüdüler.
Ama bu kalabalıkta hiç kimsenin yüzü yoktu.
Gözler vardı,
ama bakışlar yoktu.
Ağızlar vardı,
ama hiç konuşulmuyordu.
Cemil fısıldadı:
— İşte burası… Yüzü Olmayanlar Şehri.
Burada insanlar görünür, ama kimse tanınmaz.
Çocuk ürperdi:
— Yüzleri neden yok?
Cemil:
— Çünkü…
Ne hissettiklerini söylememeyi,
ne düşündüklerini gizlemeyi,
kim olduklarını unutturmayı
öğrettiler onlara.
***
Sokak boyunca
aynı cümle yazılıydı duvarlarda:
> “Kendin olma, sistem ne diyorsa o ol.”
Bir adam geçti yanlarından.
Yüzünde koca bir boşluk.
Sadece bir etiket vardı alnında:
“Üretken Tüketici”
Sonra bir kadın yürüdü yanlarından.
Yüzsüz, sessiz, renksiz.
Üzerinde şunlar yazıyordu:
“Kariyer Sahibi. İçsesi Kapalı.”
Çocuk duramadı: — Bu insanlar yaşıyor mu?
Cemil:
— Yaşamak başka,
sadece işlev görmek başka.
Bu insanlar yaşıyormuş gibi yapıyor.
Çünkü sistem,
düşünmeyeni ödüllendiriyor.
***
Bir binaya girdiler.
Kapısında şu yazıyordu:
> “Kimliksizleşenler Kliniği”
İçeride insanlar
kendi isimlerini unutmuştu.
Bir adam deftere şöyle yazdı:
> “Beni ben yapan her şey susturuldu.
Şimdi sadece çalışıyor,
ama var olmuyorum.”
Bir kadın ağladı:
> “Kendimden kaçarken
herkese benzemişim.”
Çocuk Cemil’e döndü: — Bu nasıl düzelir?
Cemil aynayı çıkardı cebinden.
Ama bu kez yansımadı hiçbir şey.
— Bu şehirde artık yansıma yok.
Çünkü kendine bakan kalmadı.
***
Çıkarken bir çocuğa rastladılar.
Henüz küçüktü, ama yüzü yarı silinmişti.
Oyuncaklarını bırakmış,
bir ekranın önünde duruyordu.
Cemil gözyaşlarını sakladı:
— Bu sistem en çok
çocukların yüzünü çalıyor.
Çünkü geleceklerini çalmak
yüzlerini silmekle başlıyor.
Son duvarda yazan cümle şuydu:
> “Yüzünü kaybeden insan, önce kendini kaybeder, sonra insanlığı.”
Çocuk sordu:
— Biz geri dönecek miyiz?
Cemil: — Biz kendimize dönersek, bu şehir de yüzünü geri alır.