çiçek bahçesinden güzel
denizin yüzü
insanlarınsa gülmüyor
yaralı ellerini taşıyorlar
sessizlikleri korkutuyor
ölümle oyunları da
İstanbul yağmurlu
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Çok güzeldi. Mutluluklar zaten hep küçük ayrıntılarda gizli... ve bu ayrıntıları farkedebilmek de herkese nasip olmuyor. Dünya bir hengame sanki... kalabalıklarda sessizliğe büründük... gülümsemek uzak kaldı bize...
Evet, pencereyi açıp dışarı baktığımızda gördüğümüz manzara pek güldürmüyor insanları...
Gene, varsa eğer yürekte kırıntılar onların sesine kulak vermek ve gülümsemek yapılması gereken .Dışarı bakmak yerine..
Kutluyorum çalışmanızı ...
Yüreğinize sağlık Üstad,tebrik ve takdir ederim,
Kaleminiz daima ışık ve umut saçsın,yüzünüzün gülmesi dileğiyle saygılar,tam puan, Enver Bilgiç
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta