Yüzleşme Şiiri - Recep Kotan

Fenerleri çalmışım kaldırım sularına
Dudağımda hınzır bir gülümseme
Bağdaş kurmuşum da boşluğun tepesine
Uçan halı namzedi bulutlar örmekteyim

Geceyle yüz yüzeyiz bu akşam
Gözlerimdeki ışık cam gibi kesmekte karanlığı
Yağmur ıslatması en munis çehreye bile bir serseri hal katar ya
Öyle pervasız bir kıpırdanma var işte parmak uçlarımda
Aklım kalbime yaslanmış halka halka dağılmakta
Ne yana dönsem aynı makamdan sesler yuvarlanmakta boşluğa
Ve ölçülü bir hüzün damlamakta gök kubbeden soframa
Karanlığı demleyecek filiz benim bu gece
Tek ses ve his benden yayılacak bu gece evrene
Firari huysuzluğu sızdı ya düşünceme bir kere
Artık ne yana başını çalsan boş, ey karanlık!
Gecenin ritmini zapt etmek ne mümkün bu kaynaşmada
Çapam çekildi gün ışığından ve hatırım eskiye doğru yol almakta
Delirmiş efkâr kuşları kanat açmış kirpik uçlarımda
Zamanı, yakın ve en yalın tarihime mahmuzlamakta
Utanç sayfalarımı didiklemeye hazır, hem akbaba bakışlı
Varsın dökülsün kirli oyuncaklar bu hengâmenin ortasına
Utancımın altında can vermiş tutkularım
Bilinçaltımda kaçış tünelleri kazan günahlarım
Beyazıt çınarlarının gölgesine terk ettiğim yalnızlığım
Mevzi alsın bu cenk meydanında
Yüzü ağartmanın yegâne kilididir denmişti yüzleşmek
Geldim ve karşımdayım işte ey benlik!
En üniversiteli hüznümle
En meraksız, savunmasız, başıboş ifademle,
En çıplak, en gerçek yüzümle yani
Karşındayım işte!
Sor bildiğin ve fakat unutmak için çırpındığın ne varsa
Kendine ve kendinden saydıklarına dair
Ki söyleyeyim de huzur içinde dönsün yatağına
Uyku kaçkını o yarım yamalak söylentiler topağı
Ve bu yeni düşler kurma heveslisi kalp de
Geceye dönsün tekrar yüzünü
Bunlar yaşamın en dost saatleri
Nasırlaşmış acılar bekleyedursun hele gündüzü
Efkâr sisinin içinde kaybolma zamanı şimdi