Yüzleşme Şiiri - Yunus Hüseyni

İlk tomurcuklar bahar aylarını müjdeleyince
Kuşlar şarkılar söylemeye başlar ince dallarda

Zemheri ayazından uyanayım, bende ki senle
Gözlerim kamaşsın yeni bir umudun güneşiyle

Aşk sandığımız güneşti, gözlerimizin taşıdığı
Zifiri karanlığın, kör edici edici ışığıyla tanıştığı

Uyanmalıydım, aşk denilen derin uykumdan
Her türlü duygunun tadına varmalıydım, rüyalardan

Ben sana bir ben veririm, yüreğimde ki seninle
Ama senin benden ne aldığını bilmezliğimle

Ne oyuncakların.olsun isterim, çocukcasına
Ne kuleleri altın saraylı, yenilmez sultancasına

Bahar aylarında rüzgârın acı çığlığı getirir sesini
Sağırlığım bundandır, kulağıma hapsettiğimden nefesini

Demiri, altın terazisinde tartsam, değerlenir mi
Sultanların omuzunda biriken toz zenginleşir mi

Buna kader mi denir, yoksa yaşamın akışı mı
Her yağmur sonrasında, ıslaklığın yalnız kalışı mı

Ben, benim içimde seni hissedebilirsem, senim
Eğer canıma can katarak yaşabilirsem benim

Karanlıkta kocaman açılır insanın gözleri
Sonsuz mavilikte uçmaz, karanlığa tüner baykuş geceleri

Uzanıp dokunsa güneş, yakamaz hiçbir zaman tenimi
Yanardağ lavları dolaşırken damarlarımdan, içimi

Ve ellerimi boş tutuyorum, her akşamdan sonra
Avuç içlerimi çeviriyorum,uzağın uzağı diyarlara

Rüzgârın getirdiği hasret kokusudur, bizi birleştiren
Kışı bahara, soğuğu sıcağa, hasreti vuslata dönüştüren

Uzaklara seslenirim, kalem dilinin sessizliğiyle
Sensizliğimin zulmü, gözyaşlarımın umut seliyle

Bu hiçliğimin neresidir, ne zamanıdır bilemiyorum
Sessiz duruşumdan, beni mesut sandıklarını düşünüyorum

Eğer cennetin varlığı kabulse, cehennemde olmalı
Gireceksem eğer cehenneme, cennetim de gelmeli

Kendi kalemimden cennetimi, cehennemimi yazarım
Bir kapı açılır, içeri girerim, ya yanarım, ya yakarım