Yüzleşme Şiiri - Mehmet Ali Arslan 2

Bir çiçek gibi mevsimsiz solmaktan korkmasaydım
Sevebilseydim Dünya'yı Nazım gibi
Bu korkak ellerim dökseydi kağıda
Aşkı, elemi, kederi
Dünya soğumadan sevseydi insanlar birbirini
Ben de o zaman buralı olurdum
Fakat
Şimdi
Ruhum diyar diyar gezer ulu orta
Aklımda açmayı bekleyen son çiçeğin tomurcuğu
Bedenim Dünyalıklarla dolu
Hislerim dorukta
Arkamdaki gölgemden bile korkar oldum
Bir adım atmak bile zor geliyor
Attığım her adım felaket
Kendimi tanıyamıyorum artık
İnsanları da öyle
Bir kimliğe sığmıyorum
İki kimlik benliğimi kaybettiriyor
Kendi mağarama sığınıyorum
İçindeki gölgelerden korkmadan
Isınmak için bir ateş yakıyorum beynimin içinde
Sonra beynim de yanıyor
Sessizliğin başkentinde
Uyumak ve bir daha uyanmamak o karanlıkta
Güneş apaçık vurana kadar