Yüzleşme Şiiri - Murat Genca

affedin beni azizler, erenler, erdemliler
yaşamı sizin gibi yaşayamadım
umut dolu olamadım
her kışın başlangıcında

ürperdim rüzgarlardan uzakta
yüzüme sertçe estiklerini düşledim
bir kuyu açtım ruhumun ortasına
bekledim...

sesler yankılanmaya başladı
renkler griye çaldı zamanla
su kurudu bulut yokoldu
kalakaldım bir başıma

öğretilerine düştüm gecenin
karanlığın, yalnızlığın, belirsizliğin
mumlarını yakamadım yürürken
yaşama öykünen güzelliklerin

bir paslı taca talim ettim
ışıltılar kör eder korkusuyla
güneşe sırtımı çevirdim
dikenler serdim patikama

hayaller diyarına kral oldum ki efendiler
uzak olacaktı oysa gam, tasa, keder
mutluluktan şımaracaktım
sevgiye boğulacaktım

hırsa bürünmüş adaşımı unuturcasına
dört kolla sarıldım tahtıma
çatırdayışını duyamadım
huzurumu tutan ayakların

kurak bir mevsime tav ederken gönlümü
avuntulardan medet umdum
hayaller diyarının kralı derken
yalnızlığın büstü oldum

çatık kaşlarınıza büyükler
nankörlük değildi amacım
bulduğunuz yolları
sorgulamakla geçti zamanım

sormaz mıydım ikizimi
belki o gülen yüzüyle
bir tad getirebilirdi
şu örselenmiş halime

gönül isterdi yıkanmak
bilgelerin pınarlarında
sonsuz bir hafifliğin
pamuktan kanatlarında

bir heykel oldum sonunda ki hey
yüzünde belli belirsiz bir bakış
şefkate hasret kalmış dudakları
solmuş parçalanmış

sessiz halimi görüp de
uzaklaşırken kumrular
büstüme uğrar oldu
sırtlanlar, baykuşlar, çıyanlar

ışığını özledim bilgeler
o devasa aydınlığın
ki kemiklerini ısıtır
ikibin yıılık varlığın

şimdi yakınır halimi görüp de
red sayarsanız yaşama bu çığlığımı
burkulur içim yanlış anlaşılmaktan
hayal etmişken hayatların en kutsalını

affedin beni azizler, erenler, erdemliler
sanırım hala pek gencim
gölgeme saklanmadan yürümeyi
bir gün ben de öğreneceğim...