Yüzleş Ve Utan Şiiri - Yavuz Aydın

Birgün yaşın ilerleyip,gönlün yorulup arzuların olgunlaşınca
Düşüncelerin deyişip bedenin o heyacanı taşıyamaz olunca
İşte o zaman maziye çıktığın o hayeli yolculukta
Beni ve bende kaybattiklerini bulacaksın o ilk durakta

Görmediğin onca deyeri, arkandan yaşlı bıraktığın gözleri
Pişmanlığın anlatacaktır sana tek tek
Akacaktır gözlerinden isyan süzülerek

Duygularımla nasıl oynadığını, umutlarımı nasıl çalıp uzaklaştığını
Soracaktır zaman senden bunun hesabını

Vicdanın sana anlatınca suçunu ve vefasızlığını o gün
Bilesinki kırılan kalbi düzeltmeye yetmez o zamansız özrün

Çünkü yıpranmış vede nefrete dönüşmüştür o aşk
İçinden deriin bir of çekerek yetinirsin ancak

Ogün farkına vardığında gerçeklerin inanırsınki o zaman
Gerçek bir sevgiymiş meyer herşeyin üstünde olan
O deyermiş dersin insana en güzel saadeti yaşatan

Şunu iyi bil hayatta olup yaşamasamda belki o an
Hakkımı helal etmedim ne ogün nede soradan

Kaybolan yıllara sitem etme boşuna söz etme sakın duygudan
Yanmıştır köz köz o masum yürek sen ihanet edip ayrıldığın o an
Yaptıklarını hatırla vicdanında yargılan kendinle yüzleş ve utan.