Uzun bir zaman sonrası… Kum saatini çevirmiyorum artık, boşaldı ve bitti. Uzun bir yolculuğun bittiği yerde, birçok güzel insanları ardımda bırakarak – her duraksamada birini daha yitirdim- Yolun sonunda ne vardı bilmiyordum, hep beraber olmak sonuna kadar birlikte yürümekti önemli olan ama benimle gelemediler / gelmedin, hiçbir şeyi doğru düzgün söylemeden bir telefon mesajına yazılan iki kelimeyle –geldiğim yolu bitirdin zamansız… Soru işaretleriyle bırakıp…
Şimdi arkama dönüp baktığımda incecik, belli belirsiz görülüp yitilen karaltılar beliriyor.
Ama geri dönmeyeceğim.
Kadıköy… Bahariye… Moda… Yoğurtçu Parkı… Şair Latifi Sokak… İstanbul bitiyor.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
