Yüzeyde Kalanlar Şiiri - Esma Furat 2

Çoğu insan dokunur sevgiye az,
Derine inmek mi? O cesaret biraz.
Ben yürekten açtım her bir kapımı,
Oysa o bakıp geçti, görmedi adımı.

Bir bakışla sustum, bir sözle yandım,
O uzaklaştıkça, içimde kaldım.
Ben adım adım geldim gerçeğine,
O kaçtı dokunmaktan düşlerime.

Varlığım belki de ağırdı ona,
Taş gibi oturdu sustuğum tona.
Ama yokluğum, sorarım yine de,
Bu kadar mı hafifti kalbinde?

Sevdim, hem de yandım serinliğinde,
Oysa o kaldı sadece gölgesinde.
Ben tutunurken bir damla ümide,
O sustu, saklandı kendi dilinde.

Bazı izler silinmez zamanla,
Biter sanırsın, başlar her anla.
Kalbim hâlâ sorar sessiz gecede:
“Hiç sevdin mi beni, gerçekten, içten ve derinde?”