Yüzemeyen Şiiri - Ömer Gümeli

Seni hiç terketmeyeceğim yanık yüzüm
Cehennemde kavurduğum hüznüm
Yaşım başım kalakaldığım iki gözüm
Kendim
Hani benim övgüler düzülen doğrularım
Dilim dinim ırkım soyum
Bana hayat pınarı sunan sunaklarım
Ömrüüm
Nereye böyle bayım!?

Tam bi' kerecik yaşayacaktım tastamam
Unuttuğumda adımı
Günüm yaşımı
Kimlere adak ömrümdü
İlk aşkım kimdi
Benle barabar yanmışım yanmışım bayım

Bir ben kaldıydım bana
Her doğum günümde kendim kendime
İyi ki doğdum!
Buz gibi soğuk
Nefessiz
İyi ki!

Sessiz ve sedasız
An gelirmiş
Elvedasız
Anamın doğum sancısı kimdi?
Ben
Gaip
Kendimi gayrı bulamam
Kendim kendimi unutmuşum
Kutsanmam kutlanamam

Dize cennetten değil cehennemden çıkanmış
Kişi cehennemi görmeden mısraya bulanamazmış
Alnıma dayadığım tetiği
Parmağım çok direndiydi
Sıra sende
Sıran geldi dediğinde cehennem
Parmağımın takadi tükendi
Gittim ve işte düştüm
El tetikte
Ben beni vurmuşum bayım

Çiçek böcek hikayesi işte
Birinin rengi kara
Diğeri gökkuşağından bile fazla
Ne bileyim
Karayı da severler sandıydım
Doğum sancımdaki anamın
Ben günü kutlanır
Sevinirime aldandıydım

Bi' insan sonsuz kere kanatılabilirmiş
Sonsuza kanayan yaralarını anca gözünden kusabilirmiş
Ölmeden gömülenler cehenneme erken düşer imiş
Hiç kimse yoksa
Bir ben vardım bana
Bir ben bile yoksa
El
Tetik
Takat
Vardıydım düştüydüm kadın
Cehennem öbür adın
Öbür adın benim adım...