Yüzaltmışbeş 165 Şiiri - Eylül Deniz Çolak

Caz şarkılarından doğan
ütopik bir var oluş öyküsü gibi başlamıştım sana
Şüphesiz başın göğsümde bir uygarlıktı
Hiç gidilmeyen bir aşk kentinin
Hiç görmediğim sokaklarındaki tüm çanlar
O hiç başlamayan dansımız için çaldı.
Çiçekler birbirlerine verdikleri gizli bir sözü tutar gibi
Bir ölüm haberini verir gibi
Hüzünlü bir kaderin bildirisi gibi
Olabilecek en kötü sonların toplamı gibi
Ayrılırken dallarından
Hiç tedirgin olmamışım sevgilim
Varlığına olan inancımdan.

İpekten sökülen bir düğüm gibi sökülmüşüz birbirimizden
İnceden inceden
Her şeyin naif olduğu bir hayaldeyken
Nasıl gelir ayrılık akla
Cennet dünyaya lütfetmişken.
Sevgilim…
Hayat aynı sisli aydınlıktan geçiyor
Ben uzun rüyalardan uyandığım bir akşamüzerindeyim
Bu karanlık aydınlıkta duruyorum
Ellerimde soğuk yağmur bulutları
Alıştığım gibi üşüyorum.
İnsan atamıyor elinde kalan hatıraları
Kötü yazılmış bir romanın iyi kurulmuş o tek cümlesi gibi
Saklıyor hafızam anıları
Gerçek sanıyor sevgilim
Gerçek sanıyor yüreğim o masal zamanları.
Merak ediyorum
parktaki o telaşlı,o ürkek kızı anıp anmadığını
Ve kendini bende iyileştiren
23 yıllık yarandaki o bandı içinden nasıl attığını.

Ruhunun son durağı olmayı arzulayan saflık
Cehennemdeki nehre aktı
Sevgilim
Senden sonraydı
Öğrendim “senden sonra” diye bir zamanın varlığını
Sözcüklerle kalabalık ıssız aşkların
Hiçbir haykırışa esir olmayan vakur erdemleri
Utandırmalı insanı.
Hani bir kalbin kendi kendinin tetiğini çektiğini gördüğünde
Hissettiğin o şaşkınlık anının tüm bir ömre yayılması gibi
Ezberime alıyorum hiç unutulmasın diye bu duyguları
Ki başkalarının yüzünde gördüğümde tanıyabileyim bu yalanı

Sevgilim…
Senden sonraydı.
Tamamlandım eksilerek
Kendimi tanımladım.
Kendimi yokluğunla sınadım.
Bir gece aşkımızı bıraktığın o cinnetin başında sabahlarken
Girdiğin günahlarımdan seni ay ışığıyla akladım.