Yüz yirmi Şiiri - Mehmet Gülden

Dumanlımı
ne yine başım
Gözlerim renkleri
unuttu
Duvarlarmı eski
yoksa binamı
bunak
Huzuru kaçmış
hanesi ruhumun
El yordamıyla
seçerken yolu
Titrek ürkek
sesi ayaklarımın
Taşımaya zorlanırken
gövdesini
Hayatın
Dumanlımı yine başım
Seçemiyor doğruyu eğriyi
Niye hep takılı kalıyor
Bir noktaya sabit
Düşünmekten uzak
Kemiriyor
duvarını kalbimin
Rutubetler
Nemli ve küflü demekki
O yüzden gözyaşlarım
Dökülüyor gözümden
Yanagımda
hüzünlerin oluşturduğu
Çizgiler
Rasgele sürülmüş
tarlalar gibi
Hasatsız boş karmaşık
İzleri kayboldu
duygularımın
Belli belirsiz bir süre
Yorgunudur mevsimin
Solmuş duygular
Rüzgara Karışıp
kayboldular