Yüz Yılın Felaketi Şiiri - Fikret Ertüzel

YÜZ YILIN FELAKETİ

Kendi canımdan geçip yavrumun canını düşündüm,
İşte çaresizlik nedir ben o gün gördüm,
Kaçacak yerim yokmuş, hâlbuki, Yaradana yalvardım büküldüm,
Ailemle el ele bir vücut bütündüm.

Kalbimizde teslimiyet, dilimizdeki dua ile güçlüydüm,
Boşuna gelmedi bu felaket başımıza gece gündüz düşündüm,
Koca çınarın yaprağı gibi sarardım döküldüm,
Ben yaşasam da bil ki o gece aslında ölüydüm.

Sarsıntı durmak bilmiyor habire dizlerimi dövdüm,
Bitmedi inmekle basamaklar, bir an geriye döndüm,
Kalmasın, çıksınlar sokağa komşularımada üzüldüm,
Bir iyilik meleğiyim sanki türlü türlü hallere büründüm.

Soğuk kış günü yağan karlar altında üşüdüm,
Enkazda kalan kardeşlerim geldi aklıma utancımdan dövündüm,
Elimizden gelen duaydı sadece umudumu sürdürdüm,
Türkiyem tek bilek oldu, tekbirler eşliğinde yürüdüm.

Şair ve Yazar Fikret ERTÜZEL