Yüz Yedi Adımda Ölüm Şiiri - Emre Doğan

Ölmeme yüz yedi adım kaldı
Ölüme yürüyorum
Öyle güçlü durduğuma bakma
Ağzımdan son dinlediğim şarkının bir kısmı sarkıyor ama
Bacaklarım çok güçsüz, hareket etmem imkânsız.
Ağlamadım hiç, bekledim sadece
İlk bisiklete bindiğim anı yaşadım yeniden
Düşünce kanayan bacağım aklıma geldi
Annemin ağlayan gözleri aklıma geldi
Dar mahallelerde koşturduğum sıcak yaz geceleri
Hepsini kovdum
Ölüme yürüyordum…
Demir, buzdan da soğukmuş o an hissettim
Kızıl saçlı bir kadın kolunu koluma çoktan sokmuştu
Yardıma ihtiyacım yoktu biraz cesaret biraz güç
Ölüme yürümek çok zordu.
Bir iki üç…
Dört beş altı…
Yaklaşıyordum nefesimi kesecek iplere
Ağlamıyordum ama burnum biraz sızlamadı değil
Güç.
Güçlüydüm.
Yedi sekiz dokuz…
Genelde yüz yedi adım olurmuş ölümle odanın arası
Bende geçtim işte tam ortası
Ve düşüyorum betona çarptı bacaklarım
Bisiklet geldi aklıma yine
O zaman annem vardı ağlamıştı
Bunun acısı daha zormuş.
Annem vardı
Şimdi arkamda kalan onlarca çocuk hayaller…
Yüz, yüz bir, yüz iki
Ay karardı tam tepede
Ölümümü okudu birkaç ağız bir anda
Çok normalmiş gibi baktı yüzüme cellat
Adımı sordu cevap yok
Son isteğimi sordu cevap yok
Hayallerimi odaya sokmamışlardı, istemedim
Onlarla yüzleşmek istemedim.
Tam o anda bir şarkı tutturdum istemeden…
Artık martılar üstümden uçamaz
Otobüs beklerken ayağını sallayamaz
Yürürsün anlamaz, sorarsın cevabı olmaz
Bir daha bakkaldan ekmek alamayacağıma üzüldüm
Sevdiğim kazağı giymeyeceğimi ve ayakkabılarımı tabii
Sevdiğim kızı göremeyeceğimi onu öpemeyeceğimi
Şarkı daha bitmemişti indi altımdaki tabure
Hareketsiz kaldı gözlerim.
Yüz beş, yüz altı, YÜZ YEDİ.