Yüz Verdiğim Sancılar/1 Şiiri - Ömür Torun

Bir Sabah Güneş Doğuyordu;
Kanayan Yaramın Kabuğu Soyulmuştu,
Gün Işığıyla Gülümsemek Yerine,
Damlalar Tenimden Yarama Sıvıştı;
Yüz Verdiğim Sancılar Yine Başlıyordu…

Karanlığa Tutsak Olmuş Ruhum,
Aydınlığa Erişmenin Hayaliyle;
Güneşin Kutsal Işığında!
Maske Takma Vakti Gelmişti…
Şeytanın Mutluluk Fısıldayışları,
Kulağımı Tırmalarcasına,
Harmanlıyordu;
Yüz Verdiğim Sancıları

Herkesçe İhtişamıyla Göz Alıcı Aydınlık,
Doğuyordu…
Ve Gölgesinde Kalmışlığın Hayatın;
Vuruyor Yüzüme Bütün Gerçekleri Ansızın.

Kendi İçimde Uzaklarda Kaldım.
Ne Kadar Karanlık Olursa Gecelerim
Kendime O Kadar Yakınım,
Uyuyamıyorum …
Ama Uyanıkta Değilim!
Varlığımı Sürdürüyorum Sadece,
Ben Artık Yaşamıyorum…

Yüz Verdiğim Sancıların,
Savaşı Başladı Başucumda,
Umutlarımı,Hayallerimi Kaybederken;
Doğan Güneşten Nasip Alamayan Ben;
Gözlerini Esir Aldım…

Yığıldı Önüme Satırlarım,
Tutamadığım Kalemimi Zorluyorum
Zamanın Titrek Sesleriyle Doluyorum
Dağ Gibi Oluyor Sayfalar Önümde,
Sensizliğin Aleviyle Yakıyorum

Unutma Geçen Bu Saatleri
Senin İçindir Her Anı,
Uğruna Kirlettiğim Bu Satırları
Senin içindir…Unutma Sakın!