Yüz Metrekare Ayrılık Şiiri - Affan Dede

Ev soğuk
Mutfak ile kırgınız
Misafir odasına gelen giden yok
Çocuklar zıplamıyor koltuklarda
Belki de bize inat
Şimdi kan ağlıyor gibiler..

Fabrika ayarlarını özlemişiz.

Dış kapıda başlıyor karanlık
Girişi huzur-bozan hüzün kaplı ev..
Hani çocukların mızmızlanması
Mutfaktan gelen yemek kokusu hani
Nedir bu açlık sahi..
Huzur kokan ev nerde
O tükenmeyen seramoni, her akşam.

Soruyorum ya..
Susuyor herşey!
Gardropp susuyor
Elbiseler nakaratta
Sadece duvarların bağırtısı var
Biliyorum, cevapsızlığı
Yine de soruyorum
Cevabını bile bile soruyorum
Utanmıyorum.

Cüretini ömrümden alan insanım benim
Hem Muhammedî gönlüme yaslanıp
ve hem gündelik 'şeriati' tavırlarıma gücenen insanım:
Şimdi ebu zer vâkârıyla daha isyankar ve daha asiyim
Sabırsızım!

Kim vurduya giden maktül gibi sevgimiz..
Artakalansa iki cam biblo
paramparça..
Evin zerresine nakşolmuş koşuşturmaları
şimdi birer payandadır omzuma..
Biraz tebessüme kaçıyorsa rengim
bundandır..

Eli kırılası leheb gibiydiler
Camdan biblolarımızı düşürenler
Kurufasulyeye kan doğrandı
ve hesabı biz ödedik.
Afiyetle çıkıp gittiler
Geriye bir sessiz ev,
iki kırık biblo
ve bağrışan duvarlar kaldı.

insan yalnızlaşınca
geceye ay doğmuyor
Zifirî karanlıktır zaman.
Bir şekilde hicran yağıyor göz-yüzü'nden
Yüz metrekarelik ayrılık başlıyor
Yüz metrekare yalnızlık..

Ne oldu bize böyle..