Yuva Senin Çocuk Şiiri - Bilge Çelik

Uzadı binalar gökyüzüne,
Kısaldı güzelim hayatlar bunlarla.
Nefes alalım derken şehirlerde
Kesildi ağaçlar, budandı dallar.

Doğanın kalbine atılan kurşunlar
Canlılığın kesti damarlarını,
Görmediler, duymadılar ve duymak istemediler
Ceplerden gerisini hiç düşünemediler.

Düşünce birkaç yılın derdine
Nesil, soy unutuldu birdenbire
Üstün gördü kendini insan
Doğadan, canlıdan, bu dünyadan.
Kibirle yükseldiler
Alçalan kalpleriydi.

Dünya yine de döner her şeye rağmen
Sen alsan da alamasan da nefesini
Kendine yaptığını görmezsin
Doyurmak için egonu, nefsini.

Sen yapma çocuk,
Sahip çıktığın nefesin senin.
Olmadan o ağaç orada,
Uzanmadan o dallar gökyüzüne
Ellerin havalanmaz göğsün yükselmez senin.
Sen onlar gibi olma çocuk,
Bu evren bizim, bu yuvan senin.