Yuva Şiiri - Eda Özüuğurlu

saçlarımı birbirine dolarsam,
kuşlara yuva olacağımı sanırdım.
ev, yalnızca bir çatıdan ibaretti ben altıyken
ve her gördüğüm kabusa inanırdım.
ben kalktım o halde,
bir kuş saçlarımı ev beller diye,
doladım saçlarımı,
kırmızı kurdalelerle.
kurumuş parmaklarımı parmaklarına dolarsam,
sana yuva olacağımı sanırdım.
ev, vişne kokan bir sokaktan ibaretti ben on altıyken
ve her gördüğüm yalana inanırdım.
ben kalktım o halde,
inandığım en büyük yalana
geç kalmayayım diye,
ezdim omuzlarımı,
vişne çürükleriyle.
araya bir duvar girdiğinde
ve sen de kibarlık adı altında buna bir kapı diktiğinde,
ben omuzlarımı akıtıp
reçeller dizdim,
sokağındaki merdivenlere.
senin kapın çalınca açılmazdı;
benim ellerim buna her defasında kırılırdı.
bilirdin ama susardın;
sessizliğinle muhattaplığım hiç geçmezdi,
görürdün ama hep perdenin arkasındaydın;
ben her sonbaharda sararırdım.
ayakta ölmeye mecbur bir ağaçtım,
kuşların göçmesine engel olamadım.
gitmek bana evdi,
ve benim saçlarım,
kuşları örterdi.
gecelerce inandığım yalanı yakmak için çok geçti;
sana tek gerçeği kül etmek için çok gençtim.
kalmak sana vicdandı,
geç kalmaksa öğrendiğim ilk büyük günahtı.
şimdi hassas olmanın beni unufak edeceğini öğrendiğim yaştayım.
kapını aralık bıraktığın zamanda,
hep bir ölüyü öpmenin yılbaşındayım.
sen sonradan kapını aralık bırakmıştın ama,
ben gece'yi kaybettiğim gecede
bir kabusun içinde,
hep evimi aramıştım.
sana ilk kabuslarımı anlattığımda on altı,
onları gerçekleştirdiğin gecede on dokuz yaşımdaydım.
korkusuzluk adı altında diktiğim kapımı kapatıp,
ellerime üfledim.
aralık'lar beni hep incitmişti,
ben bununla yaşardım ama,
bununla öleceğim hiç aklıma gelmemişti.