Yuva Şiiri - Mustafa Serhat Tuna

Ev,
birkaç eşya
birkaç duvar
Söyle ey ruhsuz yapı
Seni sevdiren ne var.

Kanepeler koltuklar,
Köşede duran çiçek,
Bu manasız yapıyı
Bana kim sevdirecek.

Camı ıslatan yağmur,
Ruhu korkutan rüzgar,
Biiyorum bu evde
Beni tutan bir şey var.

Nedir sana can veren,
Yuva dedirten nedir.
Ne duvardaki resim,
Ne de holdeki sedir.

Nesnelerle ruhların
Buluştuğu bu yerde,
Kalkıverdi aniden
Gözlerimdeki perde.

Bu cansız şekillere
Beni bağlayan düğüm,
Bir pırıltı,
ki her sabah
Başucumda gördüğüm.

Kainatı ısıtır,
Ruha ulaşmaz güneş.
Eyy ruhuma her sabah
Güneşler doğuran eş...
.......................................

Gergefinde dokudun
Yuva denilen yurdu.
Ki tüm gücüyle gelse,
Titretemez bir ordu.

Bu muazzam yapıyı,
Taçlandırmak gerekti.
Ruhuma doğan güneş
Bana bir evlat verdi.

Yuva,
hayat yolunun
Yıkılmayacak burcu.
Bu can tende emanet,
Sevdamsa gönül borcu.

Kainatı ısıtır
Ruha ulaşmaz güneş.
Eyy ruhuma her sabah
Güneşler doğuran eş.