Yutmayın Şiiri - İsmet Barlıoğlu

İnsan bu dünyada yalnız konuktur,
Ağaçları armuduyla yutmayın.
Köz yiyenin ciğerleri deliktir,
Develeri hamuduyla yutmayın.

Dünyamızda herşey bağlı hesaba,
Fazla yiyen geri verir mutlaka,
Dutu yerse bülbül ötmez bir daha,
Küfeleri tüm dutuyla yutmayın.

Çıplak doğar insan gider çıplakca,
Bir kefendir, o da biraz ıslakca,
Onun için tamahkarlık aptalca,
Semaları bulutuyla yutmayın.

Saray kalır yaptırılsa mermerden,
Ölüm geçer kapı olsa demirden,
Kefenler hiç yapılmıyor samurdan,
Toprakları hududuyla yutmayın.

Bu dünyadan gidecek çey bilgidir,
Bu sergiden kazanılan görgüdür,
Tüm ruhların öz maddesi sevgidir,
Dünyaları aç kurduyla yutmayın.

Sevap götür, herbir duyan beğene,
Sarıp şöyle birkaö metre kefene
Kim götürmüş yanısıra define?
Gıdaları pis tortuyla yutmayın.

Barlıoğlu diyor; mezar yaklaşır,
Asıl şimdi koyun, kuzu koklaşır,
Gemi gelir her limana yaklaşır,
Hak hukuku kof tartıyla yutmayın.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 137-138/412)