Yutkunuyorum ! Şiiri - Muharrem Pala

Gecenin bu saatinde sessizliğe inat
Ürpertiyor içimi, evimdeki hareket

Dikkat kesiliyorum aldığım nefese
Uzaktan kulağıma gelen, en küçük sese.

Ayağa kalkıyor amaçsızca koşuyorum,
Sonra yoruluyor oracıkta oturuyorum

Ardından öksürüyorum boğuk boğuk
Bir de terlemez miyim soğuk soğuk

Baştan aşağı revize edip kendimi
Start alıyorum yeniden yıkıp ta bendimi

Hiçbir şey olmamış gibi dönüyorum başa
Takılıp kalıyorum, fidan boyla, kalem kaşa

Gündüz aldığım bir selamdan kalan
İçten bir gülüş bekliyor beni gerisi yalan

Onunla mutlu oluyorum hem de sınırsız
Pireyi deve yapan gönlüm oldukça arsız

Derken peş peşe kahkahalar patlatıyorum
Sonra tutarsız bir biçimde yutkunuyorum

Gözlerim fırlayacakmış gibi yerinden
İçimi ansızın bir acı kaplıyor derinden

Bu seferde durmaksızın ağlayan
Bir çocuk sesidir yüreğimi dağlayan

Örümcek gibi ağını örüyor içime
Ben de inanamıyorum renk değiştirdiğime

Bir yanda sevinç diğer tarafımda hüzün
Bu ne yaman çelişki şaşırmış bukalemun

Ne kötü bir duygu Arasat ta olmak
Ağlarken gülmek, gülerken ağlamak

Kuşlar gibiyim düşmüşüm kapana
Can vereceğim çırpına çırpına

Bulamıyorum bir çıkar yol
Sonra uzanıp alıyor beni bir el

Kurtuluyorum düştüğüm tuzaktan
Ağlıyorum özgürlüğüme kavuşmaktan